روز دوشنبه هفته‌ی گذشته بود که در پی یک #حمله_تروریستی خونین بر دانشگاه کابل، ده‌ها تن از جوانان و دانشجویان شهید و زخمی شدند. مردم افغانستان از آن روز تاکنون سوگوار و داغدار اند. وضعیت رقت بار خانواده های قربانیان هرگز قابل توصیف نیست. آنچه تاکنون درباره ابعاد این فجایع، رسانه ‌ای شده، مربوط به حواشی این رویدادها بوده و هیچکس حتی جرأت نزدیک شدن به نقطه کانونی اندوه را ندارد، از جمله هیچکس نه می داند و نه می تواند بداند پدری که ۱۴۲ بار به دختر جوان و دانشجویش زنگ زد و پاسخ نگرفت و در نهایت با درماندگی و استیصال گریه‌آوری پیام داد: جان پدر کجاستی، اکنون که جانش رفته، چه می‌کشد.

با این‌همه، در همین حد نیز یک پیامک کوتاهِ پدرانه به ترند توییتر تبدیل شده و واکنش های گسترده ای در داخل و خارج از افغانستان برانگیخت.

در میان همه واکنش ها باز هم مثل همیشه ملت دوست، برادر، همدین و هم‌زبان ما ایران، پیشگام شده و شانه به شانه مردم سوگوار افغانستان، در این مصیبت عظیم، گریسته و ابراز همدردی و غم‌شریکی کرده است.

پس از آنکه برخی خیابان‌ها در شهرهایی همچون تهران، مشهد و اصفهان شاهد نصب تابلوهایی از سوی مسئولین محلی برای همدردی با خانواده جان‌باختگان حمله تروریستی دانشگاه کابل بود، اکنون اداره امور اتباع و مهاجرین خارجی ولایت قم نیز با طراحی و نصب چند تابلو شهری در خیابان‌های این ولایت، با مردم افغانستان بویژه مهاجرین ساکن قم ابراز همدری کرده است.

در یکی از این پوسترها در زیر عبارت #جان_پدر_کجاستی ، آمده است که شهادت رهروان علم و دانش #دانشگاه_کابل در حمله وحشیانه مزدوران جهل و نادانی را به ملت بزرگ افغانستان به ویژه مهاجرین عزیز ساکن استان/ ولایت قم تسلیت می‌گوییم.”

این واکنش های زیبا آیینه گردان همدلی دیرپای دو ملت هم‌سرنوشت است؛ دو ملتی که سیاست و مرزهای سیاسی هرگز نمی تواند آنان را از همدیگر جدا کند، میان قلب‌های یگانه شان فاصله بیاندازد و پیوندهای عمیق و پایدارشان را درهم شکند.