شماری از زنان در شهر مزار شریف که تنها نان‌آور خانواده‌های‌شان هستند، صبح زود به خاطر پیدا کردن کار به روی جاده‌های این شهر بیرون می‌شوند. این زنان می‌گویند که همه‌روزه ساعت ۵:۳۰ صبح به ‌دنبال کار از خانه‌ بیرون می‌شوند، اما بیش‌تر روزها بدون انجام کاری، دست خالی به خانه بر‌می‌گردند. آنان افزایش بهای مواد خوراکی و مواد سوخت را از چالش‌های جدی زنده‌گی‌شان می‌دانند و از نهادهای مددرسان می‌خواهند تا به وضعیت آنان رسیده‌گی کنند.

رقیه، زنی بزرگ‌سال است که به دنبال کار آمده است. همین‌ که برایش گفتم از زنده‌گی‌ات قصه کن، اشک چشمانش جاری شد و گفت: «من که زنده‌گی ندارم، از چه برایت قصه کنم!» رقیه روز‌های دشواری را سپری کرده است. وی می‌گوید که چند ماه پیش دو پسر جوانش که یکی‌ تازه‌داماد نیز بوده‌، از سوی تفنگ‌داران ناشناس به قتل رسیده‌اند و پس از آن تمام مشکلات زنده‌گی بر دوش وی افتاده است. رقیه هم‌چنان می‌گوید: «شوهرم پیر و ضعیف است و توان کار را ندارد. خودم هم هر روز برای کار کردن این‌جا می‌آیم، اما بیش‌تر روزها کار پیدا نمی‌شود و دست خالی به خانه می‌روم. از زنده‌گی سیر شده‌ام. اگر یک مهمان به خانه بیاید، یک بخاری ندارم، نان ندارم و حتا یک گلاس چای ندارم. از شرم سرم پیش مهمان پایین می‌شود.»

صفیه (نام مستعار) زنی میان‌سال، امروز از بخت خوش کار پیدا کرده است. وی در بدل ۱۲۰ افغانی در روز ترکاری می‌چیند. صفیه از نرسیدن کمک نهاد‌های امدادرسان به نیازمندان اصلی انتقاد می‌کند و می‌گوید: «در این روزهای زمستان از وقت نماز صبح تا شام به روی زمین‌های پر از نم کار می‌کنم تا یک لقمه نان به خانه ببرم. اگر از همین کمک‌های ملل متحد برایم برسد، هیچ وقت از خانه بیرون نمی‌شوم.»

زنانی که در جاده‌های مزار شریف به دنبال کار می‌گردند، هرکدام با چالش‌های جدی در زنده‌گی‌ روبه‌رو هستند. بادام‌گل (نام مستعار) یکی دیگر از زنان میان‌سال است که شوهرش از گوش ناشنوا و پسر شانزده‌ساله‌اش فلج است و توان کار را ندارد. وی می‌گوید: «تنها خودم نان‌آور خانه هستم. کسی دیگر را ندارم که ما را کمک کند. قیمت‌ها هم خیلی بالا است. من از صبح تا شام کار کنم، باز هم پول یک کیلو گاز نمی‌شود. نمی‌دانم چه کار کنم. افرادی که سرمایه‌ دارند، لطفاً به ما کمک کنند.»

در همین حال زمین‌دارانی که این زنان را به‌عنوان کارگر استخدام می‌کنند، می‌گویند که روزانه حدود پنج زن را به کار می‌گمارند تا در جمع‌آوری ترکاری‌ها و پاک‌سازی زمین‌ها از علف‌های هرزه کار کنند. محمدحفیظ، یکی از زمین‌داران ولایت بلخ، از نبود بازار برای فروش محصولات زراعتی انتقاد می‌کند. وی می‌گوید که نرخ پایین ترکاری و نبود بازار برای فروش محصولات زراعتی، سبب شده است که دست‌مزد کارگران هم پایین باشد و آن‌ها نتوانند برای کارگران بیش‌ از ۱۲۰ افغانی در روز بپردازند.

با تسلط طالبان بر کشور، فقر و بیکاری به‌شکل کم‌پیشینه گسترش یافته است. شماری از نهادهای بین‌المللی هشدار داده‌اند که اگر به وضعیت افغانستان توجه فوری نشود، بحران بشری رخ خواهد داد. براساس آخرین نظرسنجی برنامه غذایی جهان، حدود ۹۸ درصد مردم افغانستان غذای کافی دریافت نمی‌کنند. با این حساب، تنها دو درصد مردم افغانستان به غذای کافی دسترسی دارند.