یک بیمار مُسن را تصور کنید که برای تابش نور خورشید روی تخت بیمارستانی اش، بدن خود را جمع کرده است. او به سختی از طریق یک ماسک اکسیژن نفس می‌کشید، چشم‌هایش نیمه بسته و استخوان‌هایش تقریباً از میان پوست چروکیده‌اش بیرون زده که کم و بیش توسط یک تکه پارچه کهنه پوشیده شده است. او بیش از ۲۰ سال است که اینگونه است، زنده است اما در واقع زندگی نمی‌کند.

ناگهان، چیزی بزرگ جلوی پرتو خورشید را گرفت. مزاحم دست خود را روی ماسک اکسیژن می‌گذارد و آن را می‌کشد، اکسیژن رسانی را به نصف کاهش می‌دهد و ماسک را به عقب می‌اندازد. «همینقدر اکسیژن برائت کافی است تا نفس بکشی». این کلمات را ادا می‌کند و با قدم‌هایش دور می‌شود. این مزاحم دقیقاً دلیل حضور ۲۰ ساله این مرد در آن بخش بود که در آن زمان پیرمرد را بدون هیچ توجیهی تقریباً تا سرحد مرگ کتک زد و رفت.

بله، این یک داستان به تصویر کشیده شده از ماجرای بین افغانستان و ایالات متحده است. به مدت ۲۰ سال در طول جنگ در افغانستان، حدود ۲۲۰۰۰ تا ۴۸۰۰۰ غیرنظامی افغان توسط حملات هوایی ایالات متحده کشته شدند. به جز عده‌ای که به اندازه کافی خوش شانس بودند که زنده بمانند، تعداد افغان‌های نیازمند به کمک مدام در حال افزایش است. در سال ۲۰۲۱، بیش از ۱۸ میلیون افغان به نوعی «تزریق خون» نیاز داشتند که تقریباً دو برابر ۹.۴ میلیون گزارش شده در سال ۲۰۲۰ است. سازمان ملل تخمین می‌زند که ۹۷ درصد از مردم افغانستان که از بزرگترین بحران انسانی جهان رنج می‌برند ممکن است در سال ۲۰۲۲ با فقر مواجه شوند در حالی که با خطر جدی قحطی گسترده نیز دست و پنجه نرم می‌کنند.

بیش از نیمی از این کشور در حال حاضر نیازمند کمک‌های بشردوستانه است و احتمال وخامت بیشتر اوضاع بسیار زیاد است. سازمان ملل اخیراً نزدیک به ۴.۵ میلیارد دلار به عنوان کمک جهانی برای سال ۲۰۲۲ درخواست کرده که بزرگترین درخواست بشردوستانه تاکنون می‌باشد. بر اساس برآوردها، اگر اقدام کافی برای حمایت از این کشور و طرح‌های واکنش منطقه‌ای انجام نشود، در سال ۲۰۲۳ ما ۱۰ میلیارد دلار درخواست خواهیم کرد.

مردم افغانستان که هیچ ارتباطی با حملات ۱۱ سپتامبر نداشتند، بار سنگین تحریم‌ها و مسدود شدن دارایی‌ها توسط ایالات متحده را به دوش می کشند. نتیجه آن، یک رکود شدید اقتصادی است که میلیون‌ها نفر را به فقر و گرسنگی می‌اندازد و افغانستان را همانطور که دبورا لئون نماینده ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان اشاره نمود، برای چندین نسل به عقب می‌اندازد. آمریکا از این موضوع غافل نیست. چهار گروه از نمایندگان کنگره ایالات متحده در دسامبر ۲۰۲۱ پس از خروج عجولانه آمریکا به بایدن نامه نوشتند و تأکید کردند که مصادره ۹.۴ میلیارد دلار از ذخایر ارزی افغانستان منجر به افزایش تورم و تعطیلی بانک‌های تجاری و تجارت خصوصی در افغانستان می‌شود.

اما هیچ کس که ذره‌ای وجدان و شفقت داشته باشد نمی‌تواند تصور کند که ایالات متحده پول‌هایی که باعث نجات افغان‌ها می‌شود را به سرقت ببرد. دولت بایدن اخیراً برنامه‌ای را برای ۷ میلیارد دلار دارایی مسدود شده در ایالات متحده اعلام کرد و نیمی از آن را برای خانواده‌های قربانیان ۱۱ سپتامبر آزاد کرد. ایالات متحده تصمیم گرفت این واقعیت را نادیده بگیرد که دارایی‌های مسدود شده متعلق به مردم افغانستان است که قربانیان جنگ ضد تروریسم پس از ۱۱ سپتامبر نیز هستند و نیاز مبرمی به غرامت جنگی و کمک‌های بشردوستانه دارند.

با فرا رسیدن فصل زمستان، حداقل یک میلیون کودک زیر پنج سال افغانستان در معرض خطر مرگ بر اثر گرسنگی قرار دارند. این بچه‌ها ممکن است والدین خود را در اثر بمباران‌های ایالات متحده از دست داده باشند. اما این یتیمان نمی‌توانند از سایه سو استفاده ایالات متحده از قدرت که در آینده محتمل است فرار کنند. مانند نسل‌های قبلی، آن‌ها نیز یاد می‌گیرند که وقتی ایالات متحده با دیگران به‌عنوان پایین‌تر از خود رفتار می‌کند، دو سناریو وجود دارد: زمانی که به کشوری حمله می‌کند و زمانی که این کار را نمی‌کند.

این ماجرا بیشتر از باد سرد زمستانی که تحمل می‌کنند، این کودکان را می‌آزارد و زجر می‌دهد. آنها به زودی متوجه خواهند شد که ایالات متحده به اندازه کافی سخاوتمند است که آنها را به آرامی شکنجه می‌دهد نه اینکه آنها را با یک ضربه از بین ببرد.

آژانس خبری صدای پامیر – کابل