به گزارش آژانس خبری صدای پامیر، «عبداللطیف نظری» با انتشار یادداشتی در فیسبوکش با عنوان «اقتصاد دانشبنیان و ضرورت مکانیزه شدن بخش کشاورزی افغانستان» نوشت: امنیت غذایی کشور بهطور مستقیم به تولیدات بخش کشاورزی وابسته است و هرگونه اختلال در این روند میتواند بهطور مستقیم، امنیت اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی کشور را تهدید کند، به همین خاطر موارد فوق میتواند اهرمی برای ظهور ایدهای در راهاندازی شرکتهای دانشبنیان در حوزه کشاورزی باشد.
در زمان حاضر، صنعت کشاورزی در ولایتهای مختلف برای گذر از سنتی به تجاری و اقتصادی به تغییرات و تحولات بزرگی نیازمند است که افزایش ضریب مکانیزاسیون بهویژه در باغات، صدور اسناد برای زمینهای زراعی، افزایش میزان بهرهوری با کشاورزی دانشبنیان، تمرکززدایی و دادن اختیارات به هر منطقه تنها بخشی از آن است.
هرچند در پلان استراتژیک اقتصادی اعلامشده، محور اساسی در بخش کشاورزی، توسعه کشاورزی تجاری و دانشبنیان خواهد بود تا افغانستان بتواند در این زمینه به جایگاه اصلی و واقعی خود برسد ولی نباید فراموش کنیم که طی سالهای اخیر برخی کشورهای منطقه که از نظر ظرفیتها و تنوع اقلیمی قابل مقایسه با افغانستان نیستند، روی کرسی اقتدار غذایی نشستهاند و در این بخش حکمرانی میکنند، این یعنی نمیتوان حتی یک لحظه وقت را هدر داد و باید از تمام توان شرکتهای دانشبنیان برای بازپسگیری جایگاه ازدسترفته، بهره گرفت.
یکی از اولویتهای کاری در بخش کشاورزی، فاصله گرفتن از کشت و زرع سنتی و حرکت بهسمت کشاورزی صنعتی و تجاری با نگاه به اقتصاد برتر است تا محصولات تولیدشده روی دست کشاورز نماند و بهرهبردار براساس نیاز داخلی و بازارهای صادراتی و جهانی، محصول خود را منطبق با استاندارد شناختهشده و همچنین قیمت مناسب به فروش برساند، کاری که میتواند دست دلالان و واسطهها را کوتاه و از دخالت آنها در بازار جلوگیری کند، ادعایی که برای رسیدن به آن، باید کشاورزی دانشبنیان با هدف بهرهوری بالا و اشتغال پایدار بهصورت ویژه در دستور کار قرار بگیرد.
با اینکه مدتی است طرح جامع کشاورزی براساس الگوی کشت یا کشت قراردادی بر مبنای ظرفیت و اقلیم هر منطقه در ولایتهای مختلف به اجرا در آمده است، اما خروجی کار نشان میدهد متولیان آنطور که باید برای به نتیجه رسیدن آن وقت نمیگذارند، ولی حالا و با تأکید کارشناسان و مسئولان حوزه اقتصاد امارت اسلامی بر توجه به دانشبنیانها انتظار میرود عزمها جزم و آینده خوبی برای کشاورزی مدرن ترسیم شود.
غالب بودن روشها و متدهای سنتی این عرصه در کشور و عدم تمایل فعالان این حوزه برای صنعتی شدن، مهمترین موانع در مسیر حرکت شرکتها بهسمت ساختارهای دانشبنیان به حساب میآید.
شکی نیست که پتانسیلهای توسعه دانش در حوزه دام و طیور و همین طور کشت و زرع مهجور مانده است و توجه بیشتر به این زمینهها میتواند موجب توانمند شدن ولایتها و بهتبع آن، ارزآوری برای کشور باشد.
کشاورزی بر مبنای دانشبنیانها منتهی به کشاورزی پایدار میشود که یکی از اهداف اساسی توسعه این نوع کشاورزی، ایجاد درآمد و اشتغال در نواحی روستایی در جهت افزایش رفاه و کاهش فقر روستاییان است، در همین راستا، رفع مشکلات شرکتهای دانشبنیان میتواند زمینه ورود فناوریهای جدید به صنعت کشاورزی را فراهم کند.
حال با توجه به نقش مهم شرکتهای دانشبنیان در پیشرفت علمی و فعالیتهای تجاری کشور در بخش کشاورزی و دامپروری راهکارهایی نظیر تدوین سیاستهای حمایتی و تشویقی توسط دولت، تسهیل در اعطای وامهای کمبهره و نظاممند و گذراندن آموزشهای لازم برای مؤسسات و علاقهمندان تأسیس شرکتهای دانشبنیان بهمنظور مدیریت بازاریابی میتواند نقش مهم و بسزایی در رشد و شکوفایی شرکتهای مذکور ایفا کند.
کوتاه سخن اینکه بخش کشاورزی سهم مهمی در تولید ناخالص داخلی کشور و اشتغالزایی مردم در ولایتهای مختلف دارد. دستیابی به امنیت غذایی، کسب درآمدهای ارزی و استقلال سیاسی و اقتصادی از عمدهترین ضرورتهای توجه به این صنعت است، اما در همین مسیر، توسعه کشاورزی بدون نگرش پایدار و عدم بهرهمندی از شرکتهای دانشبنیان، موجب بروز مسائل و مشکلاتی میشود که مصرف بیرویه مواد شیمیایی و تخریب محیط زیست را باید از عمدهترین آنها در نظر داشت.
آژانس خبری صدای پامیر- کابل