به گزارش آژانس خبری صدای پامیر؛ جشن ۴۴ اُمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی که با راهپیمایی عظیم و افتخارآمیز ملت انقلابی و غیور ایران اسلامی برگزار شد، مملو از تصاویر غرورآمیزی بود که هر کدام مانند پُتکی بزرگ بر سر دشمنان و بدخواهان ملت مسلمان ایران فرود آمده است.
خالق این حماسه نیز دلدادگان به آرمان‌های امام خمینی و پیروان قائد بزرگ انقلاب، امام خامنه‌ای در جای‌جای ایران اسلامی بودند؛ از آذری‌زبان‌ها، کرد زبان‌ها، گیلکی‌ها، مازنی‌ها و ترکمن‌ها در شمال و شمال شرق و شمال غرب ایران گرفته تا حماسه‌آفرینی لرهای غیور و عرب‌زبان‌های خوزستان تا مردمان کویر و خراسانی‌های همیشه در صحنه، تا مردمان سرزمین مادری من، سیستان و تا مردم عزتمند کرانه خلیج همیشه فارس.
تابلویی حماسی که همانند سال‌های قبل در جشن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، آفریده شد، جدای از مردمان غیور سرزمین ایران اسلامی، جزء دیگری هم در کنار خود داشت: مهاجرین افغانستانی.
جامعه‌ای که سال‌هاست غیرتمندانه می‌کوشد آنچه را وظیفه انقلابی و اسلامی خود می‌داند در دفاع از آرمان‌های انقلاب اسلامی و حتی در دفاع از آب و خاک ایران، به جا آورد؛ آن هم بدون هیچ چشمداشتی!
مردمی که طعم محرومیت را چشیده اند، می‌فهمنم محرومیت یعنی چه، تبعیض یعنی چه و… و چه بسامدی در روح و رفتار انسان دارد، با این وصف است که شور و غیرت مهاجرین افغانستانی برای حضور در مقابل دشمنان خبیث ایران اسلامی و دوشادوش مردمان ایران با وجود محرومیت‌هایی که دارند، شگفت‌انگیز بود؛ این جماعت از سفره انقلاب اسلامی ایران هیچ سهمی نخواسته و نبرده‌اند، حتی به مقدار «یارانه‌ای» که مانع خم‌شدن کمر آنان در برابر سنگینی تورم این روزها باشد.
در رسانه‌ها هم به چشم نمی‌آیند؛ یا شاید صلاح نیست که دیده شوند؛ یا شاید بعضی‌ها فکر می‌کنند که تصویر و کلام آن‌ها، سطح و کلاس رسانه را به زیر می‌کشد! با این همه، در این سال‌ها آنان همواره عاشقانه در کنار رهبری و ملت ایران در همه عرصه‌ها با عشقی وصف‌ناشدنی دیده شده اند.
آنان یاران گمنام دوران مصائب ایران هستند؛ هر کجا دردی بر پیکره ایران وارد شد نام افغانستانی‌ها نیز برای حل مشکلات این کشور درخشید.
همراهی‌شان با معمار انقلاب اسلامی، به سال‌های حضور امام امت در نجف بازمی‌گردد؛ خاطرات و یادداشت‌های آن سال‌ها را مطالعه کنید تا مطلع شوید که از نزدیک‌ترین و مورد اعتمادترین افراد امام، اهل افغانستان بوده‌اند.
هجوم ارتش بعث عراق که با همراهی و پشتیبانی بی‌سابقه دولت‌های عربی و غربی به ایران اسلامی آغاز شد، نقش ماندگار خود را با تقدیم ۳ هزار شهید و چند هزار جانباز رقم زدند و در این سال‌ها که قرار بود، سنگر دفاع از ایران اسلامی تا نزدیکی جولان به پیش برود، این «فاطمیون» بودند که نام و آوازه شجاعت و رشادتشان لرزه بر تن تروریست‌های داعش می‌افکند….
در امدادرسانی سیل لرستان وقتی همراه با بچه‌های داوطلب «فاطمیون» به روستای «بابا زید» شهر پلدختر رسیده بودیم، مردم منطقه نیروهای داوطلب را با «کارگر» معمولی اشتباه گرفته بودند و فکر می‌کردند، نهادهای امدادرسان برایشان «کارگر افغانی» (از بار منفی این عبارت عذرخواهم) آورده‌اند! و تقاضای کارگر داشتند! غافل از اینکه آنان شماری از دلاورمردان فاطمیون بودند که داوطلبانه و بعد از بازگشت از منطقه، با شنیدن خبر سیل مهیب لرستان بدون اینکه برای استفاده از مرخصی سراغ خانه و زندگی خود بروند، آمده بودند تا خانه و زندگی لرستانی‌ها را به حد وسع، سامان بدهند!
یاد کسی نمی آید که رسانه خاصی هم یادی از حضور آنان در لرستان کرده باشد، همان طور که در بحبوحه شیوع سراسری کرونا، کسی فعالیت شبانه‌روزی بچه‌های مهاجر را در تهیه ماسک برای امداد رسانی مراکز درمانی ندید و نشنید!
با این همه، آنان همیشه قدردان میزبانی ایرانیان بوده و با وجود مشکلات فراوان در زندگی روزمره از خرید سیم‌کارت گرفته تا ثبت مالکیت خودرو و خانه و شروط عجیب برای داشتن گواهینامه تا سریال تکراری مسدود شدن کارت‌های بانکی‌شان باز هم در روزهای خلق حماسه و لبیک به فراخوان رهبر جمهوری اسلامی ایران، پای کار انقلاب اسلامی ایران ایستاده‌اند و این عشق را نسل به نسل به فرزندان خود که در این سرزمین متولد شده‌اند و مع‌الاسف با وجود این، مورد برخی تبعیض‌ها قرار می‌گیرند، منتقل می‌کند تا در تاریخ ثبت شود که آنان نیز همیشه وقت، یار و یاور انقلاب و وفادار به آرمان‌های انقلاب اسلامی و عاشقانه، گوش به فرمان رهبر آن کشور هستند؛ عزت‌شان زیاد، روزگارشان به کام.