به گزارش آژانس خبری صدای پامیر به نقل از نیویورک تایمز، ساعت تقریباً ۳ بامداد در نیویورک بود، اما نازدانا حسنی حاضر به خوابیدن نشد. او به تلفن خود خیره شد، واتس اپ را باز، به این امید که اینترنت مادرش در خانه اش در افغانستان وصل شده باشد. او سه بار دیگر تلاش کرد، اما تماس برقرار نشد. حسنی آخرین بار مادرش را در آگوست ۲۰۲۱، چند روز قبل از اینکه طالبان کنترل افغانستان را به دست بگیرد، دیده بود.

حسنی، ۲۴ ساله، در جوخه تاکتیکی زنان ارتش ملی افغانستان، یک جوخه از تمام زنان که نیروهای عملیات ویژه آمریکا را در مأموریت هایی برای جستجوی اهداف بلندپایه طالبان، القاعده و داعش همراهی می کردند، خدمت می کرد. در حالی که دو تابستان پیش طالبان قدرت را به دست گرفت، حسنی با تصمیمی روبرو شد: به عنوان زنی که در کنار ارتش ایالات متحده کار می کرد تحت یک حکومت سرکوبگر زندگی کند یا از کشور خود به آمریکا فرار کند. او می گوید: اگر من می ماندم، طالبان من و خانواده ام را می کشتند.

از ۴۵ زن افغانی که در جوخه حسنی خدمت می کردند، ۳۹ زن در بحبوحه خروج نیروهای آمریکایی نزدیک به دو سال پیش به آمریکا فرار کردند.

خیانت آمریکا به زنان

اکنون حسنی و بیشتر همرزمانش در میان ده ها هزار افغانستانی هستند که به عنوان آزادی مشروط بشردوستانه در ایالات متحده زندگی می کنند که یک وضعیت قانونی موقت است. در ماه جاری، دولت بایدن طرحی را اعلام کرد که به افغان‌ها اجازه می‌دهد برای تمدید آزادی مشروط درخواست دهند تا بتوانند پس از انقضای این وضعیت در ماه آگوست، به زندگی و کار در ایالات متحده ادامه دهند. مشخص نیست که آیا تمدیدها، در صورت اعطا، برای دو سال خواهد بود یا خیر.

برای کسانی که در جوخه بودند، هدف ماندن طولانی مدت در ایالات متحده و پیوستن خانواده هایشان که هنوز در افغانستان هستند، است. حسنی و تقریباً همه اعضای جوخه درخواست پناهندگی داده اند، اما سیستم به شدت کند است. تنها به سه تن از این زنان تاکنون پناهندگی داده شده که آنها را قادر می سازد گرین کارت دریافت کرده و خانواده های خود را به آنجا بیاورند.

سناتور امی کلوبوچار، نماینده دموکرات از قانون تعدیل افغانستان حمایت کرده است. لایحه ای که یک مسیر قانونی برای اقامت دائم برای افغان هایی ایجاد می کند که در طول جنگ افغانستان در کنار آمریکایی ها کار می کردند. او  گفت: بسیاری از متحدان افغان ما جان خود و جان عزیزانشان را به خطر انداختند تا از سربازان ما محافظت کنند.

این قانون در کنگره گذشته در میان نگرانی های جمهوری خواهان در مورد بررسی متقاضیان متوقف شد، اما کلوبوچار گفت که با جمهوری خواهان همکاری خواهد کرد تا از تلاش دیگری در اواخر سال جاری حمایت کند.

خدمت به دشمنان افغانستان

حسنی که در یک مغازه هدیه فروشی در حومه ای آرام در شهرستان وستچستر، نیویورک کار می کند، با دو زن افغان که در سال ۲۰۲۱ در یک پناهگاه برای تخلیه شدگان ملاقات کرد، آپارتمان مشترکی دارد. تنها اثر هنری اتاق حسنی، تابلویی است که در پای تخت او قرار گرفته است. او گفت: این را زمانی که برای اولین بار به ایالات متحده آمدم ساختم. برخی از داوطلبان در اردوگاه ها به ما رنگ و بوم دادند.

رفتن به ارتش آرزوی دوران کودکی حسنی بود. او که جوانترین عضو جوخه است، تنها چند ماه قبل از آغاز جنگ دو دهه ای آمریکا در افغانستان به دنیا آمد. حسنی گفت: یادم می‌آید که مادرم به ما می‌گفت آمریکایی‌ها برای ما اینجا هستند، آنها مردم خوبی هستند.

ایده جوخه حسنی حدود یک دهه پس از جنگ زمانی که ارتش ایالات متحده تصمیم گرفت که به نیروهای زن برای کمک به گشت زنی در منطق روستایی نیاز دارد، مطرح شد. تفتیش یا صحبت با زنان افغان برای سربازان مرد از نظر فرهنگی غیر حساس تلقی می شد.

مری کولارز، کاپیتان ارتش که از نزدیک با این جوخه کار می کرد، گفت که داشتن آنها در ماموریت بسیار ارزشمند است. آنها اطلاعاتی در مورد وابستگی‌های قبیله‌ای داشتند، می‌توانستند به یک روستا نگاه کنند و به ما بگویند که چه چیزی مناسب نیست، آنها به ما کمک کردند تا اهداف عالی رتبه را جستجو کنیم.

امروزه، اکثر اعضای جوخه در سراسر ایالات متحده پراکنده هستند و در مشاغل خدماتی با حداقل دستمزد کار می کنند.

حسنی درباره بودنش در ارتش می گوید: من سعی می کنم برای زندگی ام در اینجا قدردان باشم. اما زندگی و شغل من، اکنون همه بسیار متفاوت است.

ماه گذشته، کولار، حسنی و تقریبا همه اعضای جوخه در ایالات متحده برای لابی کردن کنگره برای تصویب قانون تعدیل افغانستان به واشنگتن دی سی سفر کردند.

او و سایر اعضای جوخه گفتند که برای خدمت در کنار ارتش ایالات متحده تحت بررسی های گسترده سوابق قرار گرفته اند. این زنان همچنین گفتند که برای پیوستن به ارتش افغانستان باید از اقوام مرد اجازه کتبی بگیرند.

به گفته کولار، بسیاری از زنان می گویند که از آن زمان، اقوامشان توسط طالبان تهدید، شکنجه یا کشته شده اند. او و دیگر سربازان آمریکایی که با جوخه کار می کردند گفتند که فکر می کنند طالبان از این اسناد برای ردیابی اعضای خانواده استفاده کرده است.

سوءاستفاده ارتش از زنان برای جاسوسی

جاویدا افشاری، ۳۴ ساله که نزدیک به یک دهه در این جوخه خدمت کرد و به آموزش نیروهای جذب شده از جمله حسنی کمک کرد، گفت: زندگی با این نگرانی دائمی در مورد خانواده ای که به خانه بازگشته، سخت است.

هر دو زن در ماه اکتبر برای پناهندگی مصاحبه کردند، افشاری پناهندگی دریافت کرد، در حالی که درخواست حسنی هنوز در حال بررسی است.

مهناز اکبری، فرمانده دسته نیز پناهندگی ندارد. او از مهارت های زبان انگلیسی خود برای کار در یک سازمان غیرانتفاعی در واشنگتن استفاده کرده است. او گفت که سعی می کند روحیه خود را حتی زمانی که زنان خسته هستند، بالا نگه دارد.

در هفته‌های پس از مصاحبه پناهندگی، حسنی نگران بود که چرا هیچ به‌روزرسانی در مورد پرونده او وجود ندارد. او مدام مصاحبه را در ذهنش تکرار می کرد و فکر می کرد که آیا به نوعی اشتباه کرده است. حسنی گفت حمایت اکبری به او کمک کرد آرام بماند.

به نقل از وبگاه Informed Comment، ارتش آمریکا در سال ۲۰۱۱ به طور گسترده به آموزش یگان‌هایی متشکل از زنان، جهت استفاده از آنها در ماموریت‌های جنگی در کنار مردان، اقدام کرده است. این مساله در شرایطی رخ داده که استفاده مستقیم از زنان در ماموریت‌های جنگی در آن زمان ممنوع اعلام شده بود. ارتش آمریکا در آموزش‌های خود از این زنان خواسته بود که با استفاده از ویژگی‌های ذاتی خود به اغوای مردان افغانی در راستای جمع‌آوری داده‌های جاسوسی و سرنوشت‌ساز از آنها تلاش کنند.

فرماندهان ارتش آمریکا متوجه شده بودند که نظامیان زن می‌توانند در عملیات‌ها به اطلاعات مفیدتر و عمیق‌تر از نظامیان مرد دسترسی پیدا کنند.