رینا امیری؛ نماینده امریکا برای زنان و حقوق بشر در افغانستان، نشست سازمان ملل در بلجیم را برای بسیج حمایت از زنان و دختران در افغانستان مهم خوانده است. این نشست با حضور نمایندگان ۱۰ کشور برگزار شد.
خانم امیری گفته در حالی که «اقدامات سرکوبگرانه حاکمیت طالبان» در افغانستان علیه زنان و دختران شدت مییابد، «ضروری است که ما به طور جمعی و مشخص از زنان افغان حمایت کنیم».
به گفته دفتر سازمان ملل در بلجیم، هدف این نشست بررسی راههای دیپلماتیک برای بهبود وضعیت ملموس در رابطه حقوق زنان و دختران افغانستان بود.
شماری از زنان معترض افغانستان بهتازگی با ارسال یک نامه سرگشاده دعوت این سازمان از نمایندگان حکومت طالبان به نشست دوحه را محکوم کرده و آن را «سازش» با حاکمیتی خواندهاند که «آپارتاید جنستی در افغانستان را شدت بخشیده است.»
آنها هشدار دادهاند که هرگونه پیامد این نشست که به نفع طالبان باشد، به «بیراهه کشاندن مبارزات زنان و دختران افغانستان در راستای تامین عدالت خواهد بود».
در مقابل اما سفرای غربی و نمایندگان سازمان ملل متحد در روزهای اخیر به طور مستمر با رهبران رژيم طالبان در تماس هستند تا آنها را ترغیب به شرکت در نشست دوحه کنند. طالبان اما می گویند که تاکنون درباره شرکت در این نشست، تصمیم نگرفته اند؛ زیرا نمی دانند که در آن چه کسانی دعوت می شوند و چه مسایلی در دستور آن قرار دارد.
معنای دیگر این وضعیت آن است که طالبان خود را در موضع قدرت می بینند و از جامعه جهانی، انتظار دارند که برای تعامل و عادی سازی رابطه با این رژيم، به جای تحمیل پیش شرط های خود، به شرایط طالبان، توجه کند و سلطه و قدرت آنها را به رسمیت بشناسد.
اینکه طالبان علیرغم دعوت مستقیم سازمان ملل و ترغیب سفرای غربی، هنوز می گویند که برای شرکت در نشست دوحه، تصمیم نگرفته اند و این تصمیم گیری را مشروط به مشخص شدن ترکیب و آجندای این نشست کرده اند، نشانگر آن است که از دید آنها سازمان ملل و نشستی که قرار است به میزبانی این سازمان در دوحه برگزار شود، صد درصد باید در خدمت منافع، اهداف و سیاست های طالبان باشد.
یکی از این اهداف و سیاست ها، حذف هدفمند و کامل زنان از زندگی عمومی است. طالبان بارها تصریح کرده اند که «اسلام» را قربانی رابطه با جهان نمی کنند و به خاطر برقراری رابطه با جهان از اصول و احکام «شریعت» دست نمی کشند.
برخورد غیرانسانی، تبعیض آمیز و سرکوبگرانه با زنان و دختران هم براساس خوانش طالبان از شریعت، کاملا مشروع است و باید ادامه پیدا کند. آنها نشان داده اند که از آزادی و آگاهی و حضور فعال و مؤثر زنان در جامعه، هراس دارند و برای متوقف کردن آنها حتی سنت های «اوغانی» و ننگ و نام «پشتونوالی» خودشان را نیز نادیده می گیرند و زنان و دختران بی دفاع مسلمان را به طور تحقیرآمیزی از خیابان های کابل می ربایند و پس از شکنجه های جسمی و روحی، آنان را رها می کنند و این زنان آسیب دیده که حالا براساس سنت های منحط جامعه افغانی، انگ ننگین زندانی شدن در رژيم مردسالارانه طالبان هم بر آنان خورده، مجبور می شوند دست به خودکشی بزنند یا تا پایان عمر، این رویداد سیاه و غیرانسانی و غم انگیز بر زندگی شان سایه بیاندازد.
در این میان، بسیار جالب است که امریکا از یکسو سازمان ملل را وادار می کند که برای عادی سازی رابطه با رژيم طالبان و مشروعیت بخشیدن به این رژيم، نشست دوحه را برگزار کند و از سوی دیگر، در بلجیم نمایندگان ۱۰ کشور را فراهم می آورد تا به فریاد دادخواهی زنان و دختران نگونبخت افغان، گوش فرادهند و از مظالم رژيم طالبان بر آنان بگویند.
این به وضوح نشان می دهد که برای امریکا که طالبان را به قدرت بازگرداند و در مسیر بازگرداندن آنها به قدرت در هیچ مرحله ای به هشدارها و دادخواهی ها و التماس ها و استمدادهای زنان افغان، توجه نکرد، اکنون در آستانه نشست دوحه، برپایه نگاه ابزاری به زنان به نام حمایت از آنان در برابر رژيم آپارتاید طالبان، نشست برگزار می کند.
این تناقض چگونه قابل توجیه و توضیح است؛ مگر اینکه نتیجه بگیریم که غرب و در رأس آن امریکا از همان ابتدا به زنان افغانستان، نگاه ابزاری داشته است و این نگاه هنوزهم وجود دارد؛ به گونه ای که فاصله و تضاد میان مواضع رینا امیری و رفتارهای توماس وست به نحو توضیح ناپذیری، زیاد است؛ فاصله ای از بلجیم تا دوحه!
آژانس خبری پامیر
لینک کوتاه : https://pamiragency.com/?p=52746