همزمان با سومین سالگرد تسلط طالبان بر افغانستان، چندین نهاد امدادرسان بین‌المللی نسبت به بی‌توجهی جهان به وضعیت بشری در افغانستان هشدار داده‌اند.
شورای پناهندگان دنمارک، کمیته بین‌المللی نجات، شورای پناهندگان ناروی، اقدام علیه گرسنگی، سازمان نجات کودکان، سازمان ورلدویژن و سازمان کمک اسلامی امروز سه‌شنبه ۲۳ اسد، با نشر یک اعلامیه‌ای مشترک گفته اند که شهروندان افغانستان به شدت وابسته به کمک‌های بشردوستانه هستند و در چرخه‌های فقر، آوارگی و ناامیدی گرفتار شده‌اند.
در اعلامیه این نهادها آمده که سه سال پس از تغییر قدرت، میلیون‌ها شهروند افغانستان در یکی از بزرگ‌ترین و پیچیده‌ترین بحران‌های بشردوستانه جهان، به تقلا ادامه می‌دهند.
بر بنیاد اعلامیه، ناامنی غذایی در افغانستان بی‌داد می‌کند، ۶٫۳ میلیون نفر در داخل کشور آواره هستند و بیکاری نسبت به سال گذشته دو برابر افزایش یافته است.
آنان هشدار داده‌اند که بدون حمایت و مشارکت مداوم جامعه‌ی جهانی، افغانستان در خطر تبدیل شدن به یک بحران فراموش‌شده قرار دارد.
این نهادها گفته‌اند، با وجود این‌که پس از تسلط طالبان وضعیت امنیتی بهبود یافته است و دسترسی به بسیاری از مناطقی که قبلا ممکن نبود، تسهیل شده است، اما هنوز چالش‌های فراوانی وجود دارد که مانع رسیدگی مؤثر به همه‌ی نیازمندان می‌شود.
در اعلامیه‌ی مشترک این نهاد آمده است که در سال جاری میلادی به‌دلیل کمبود بودجه، ۳۴۳ تیم صحی سیار تعطیل شده‌اند که ۵۲ درصد از کل تیم‌های صحی سیار را شامل می‌شود.
آنان افزوده‌اند که این موضوع تأثیر قابل توجهی بر پاسخ به نیازهای بهداشتی و تغذیه در افغانستان داشته و باعث شده است که افراد نیازمند به خدمات ضروری دسترسی نداشته باشند.
در اعلامیه تاکید شده که “افغانستان به‌شدت به کمک‌های انکشافی درازمدت برای رسیدگی به علل ریشه‌ای فقر نیاز دارد. تعامل دیپلماتیک برای ایجاد یک محیط مناسب در افغانستان که از افزایش تلاش‌های کمک‌های بین‌المللی برای گنجاندن پروژه‌های توسعه در کنار کمک‌های اضطراری حمایت می‌کند، بسیار مهم است.”
این نهادهای امدادرسان تصریح کرده که با توجه به رویکرد انزواطلبانه کنونی؛ اکثر کشورهای کمک کننده از راه‌حل‌های پایدار برای چالش‌های پیش روی مردم افغانستان، به‌ویژه کودکان، زنان، اقوام و سایر گروه‌های به حاشیه‌رانده‌شده حمایت نمی‌کند.
آنان همچنین گفته‌اند که برای جلوگیری از سقوط افغانستان در فقر و انزوای عمیق، کمک‌کنندگان باید بازگشت توسعه و برنامه‌ریزی بلندمدت و بودجه را برای ایجاد جوامع انعطاف‌پذیری که کم‌تر به کمک وابسته هستند، تقویت کنند.
این نهاد امدادرسان افزوده که این امر باید شامل سرمایه‌گذاری در کشاورزی پاسخگو و متحول‌کننده‌ی مبتنی بر جنسیت، سازگاری با تغییرات اقلیمی، رویکردهای مبتنی بر بازار برای زنجیره ارزش غذایی، دسترسی به خدمات مالی برای کشاورزان کوچک و برای مشاغل خرد و کوچک تحت رهبری زنان باشد.
آنان همچنین خواستار تمویل برنامه‌های بشردوستانه در افغانستان شده‌اند و از کشورهای کمک‌کننده خواسته‌اند که به کمک‌های خود ادامه دهند.
آژانس خبری پامیر
