صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل – یونیسف، می‌گوید که تعداد کلی دخترانی که از سال ۲۰۲۱ مشمول دستور ممنوعیت از تحصیل قرار گرفته‌اند بیش از ۱.۴ میلیون نفر است و امسال هم طالبان از ورود بیش از ۳۳۰ هزار دختر به دوره تحصیلات متوسطه جلوگیری کردند.
این در حالی است که طالبان پس از کسب قدرت اعلام کردند که حکومت آنها مانند حکومت تندروهای طالبان در سال‌های های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ نخواهد بود.
آنها وعده دادند: «ما به زنان اجازه می‌دهیم در چارچوب مورد نظر ما تحصیل و کار کنند. زنان در جامعه ما بسیار فعال خواهند بود.»
اما چند ماه بعد اعلام کردند که دختران پس از صنف ششم، زمانی که حدود ۱۳ سال دارند، اجازه تحصیل نخواهند داشت.
اکنون تنها گزینه برای دختران، ثبت نام در مدارس «جهادی» طالبان است.
به این ترتیب، ملا هبت الله آخوندزاده؛ رهبر اقتدارگرای رژیم طالبان که از مخفیگاهی در قندهار، فتوا می دهد، امسال موجب محرومیت ۳۳۰ هزار دختر دیگر از تحصیل و آموزش شد و ۳۳۰ هزار رویای دیگر را نابود کرد. او همان کسی است که بارها با وقاحت، مدعی شده که تمام حقوق زنان افغانستان تامین شده و اتفاقی که در این زمینه در دوره رژيم طالبان افتاده در تاریخ افغانستان بی سابقه است!
او و همفکرانش اما عمدا دختران را از تحصیل محروم می کنند تا رژيم اقتدارگرای خود را تقویت کنند، افراطی گری، استبداد، دیکتاتوری و حاکمیت مردسالارانه خویش را گسترش دهند و اجازه ندهند که مردم افغانستان، سیاست های ضد انسانی این رژيم سیاه و سرکوبگر را به چالش بکشند و مردم سالاری و حاکمیت واقعی مردم بر سرنوشت شان را ترویج کنند.
از سوی دیگر، ادامه این رویکرد نشان می دهد که رژیم طالبان برخلاف دروغ پردازی های عوام فریبانه اولیه اش، در دوره دوم هیچ تغییری نسبت به دوره اول نکرده است، ملا هبت الله همان ملا عمر است و طالبان همان طالبان. تنها چیزی که تغییر کرده این است که رهبران طالب، هوشیارتر شده اند، شگردهای بازی را یاد گرفته اند، استفاده ابزاری از رسانه ها را به خوبی آموخته اند و قدرت و تاثیر حیرت انگیز تبلبغات و بازی های تبلیغاتی را بهتر از گذشته می شناسند.
در عمل اما هیچ چیز متفاوتی رخ نداده است. زنان و دختران از کار و تحصیل منع و محروم شده اند و وعده های ملاهای مدعی «شریعت» درباره حضور و مشارکت معنی دار زنان در عرصه های مختلف به وضوح دروغین و بی بنیاد ثابت شده است.
ملا هبت الله اما با وجود اینکه دختران را از مکاتب و دانشگاه ها محروم کرده، دروازه های «مدارس جهادی» خود را به روی آنان باز کرده است. نه به این دلیل که زنان و دختران باید بیشتر با آموزه های مذهبی آشنا شوند و اصول عفاف و حجاب را بهتر بیاموزند و در به کار بستن و رعایت احکام اسلامی، وسواس به خرج دهند و از دستورات شریعت به خوبی آگاه شوند؛ بلکه به این جهت که آنها با فراگیری آموزه های افراطی، پذیرش اسلام ساخته استعمار و تاثیرپذیری از تبلیغات ملاهای وفادار به مکتب دیوبند، لشکر افراط و ترور را تقویت کنند، اندیشه های افراط گرایانه را به فرزندان آینده خود منتقل سازند و هرکدام یک فرستاده و نماینده تفکر افراط و ترور طالبانی در خانه های خود باشند.
این یک کاربنیادی بسیار خطرناک است که در سال های آینده، هر خانه را به یک «مدرسه جهادی» تبدیل می کند و مادرانی که را باید فرزندانی صالح و مفید تربیت کرده و تقدیم جامعه به شدت نیازمند اصلاح و اعتدال ما کنند، به مربیان ترور و آموزگاران تباهی تبدیل می کند.
از این نظر، محرومیت دختران از تحصیل در مکاتب عصری و فراگیری علوم مدرن در کنار آموزه های دینی و مذهبی اسلام و ترغیب آنان به ثبت نام در مدارس مذهبی «جهادی» طالبان، تنها منجر به محرومیت زنان و دختران از پیشرفت های علمی و فراگیری دانش و آگاهی نمی شود؛ بلکه در عین حال، آنها را به مربیان و مبلغان جهل و افراط هم تبدیل می کند و این چیزی است که در آینده، جامعه افغانستان را به جامعه ایده آل رهبران طالبان نزدیک می سازد و تروریزم و افراط گرایی مبتنی بر آموزه های مکتب دیوبندی را به خانه های مردم افغانستان می برد؛ همان چیزی که امریکا و پاکستان و رژيم های عربی و سایر دشمنان مردم افغانستان و دوستان طالبان می خواهند.
آژانس خبری پامیر
