تحلیلی بر دلایل و نتایج دومین نشست سیاستمداران افغانستان در وین.
به گزارش آژانس خبری صدای پامیر به نقل از اسپوتنیک، روز ۲۴ آپریل دور دوم نشست وین در مورد افغانستان برگزار شد. دور اول این نشت در ۱۵ سپتامبر سال ۲۰۲۲ با حضور ۳۱ چهره از سیاستمدران افغانستان برگزار شد. این نشست ها به همکاری “انیستیتوت امور بین المللی اتریش” در وین برگزار می شود. دور دوم این نشست در ساختمان انجمن برونو کرایسکی که یک اتاق فکر فعال در زمینه دیپلماسی و صلح است، برگزار می‌شود.

دعوت شدگان به این نشست اینبار بیشتر هستند و مهمانان جدید این نشست عبارتند از محمد محقق، رهبر حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان، صلاح‌الدین ربانی، رهبر حزب جمعیت اسلامی، حضرت علی، از چهره‌های بانفوذ حزب جمعیت اسلامی، شاه‌گل رضایی، عضو پیشین مجلس نمایندگان، فیض‌الله ذکی، سفیر افغانستان در اندونزی، امین صیقل، نویسنده و استاد دانشگاه، رحمت‌الله یارمل، استاندار زابل در دولت پیشین.

با بررسی تغییرات در شرایط داخلی افغانستان و روابط سرکوبگرانه طالبان با گروه های مخالف در داخل افغانستان و سیاست خارجی آنها و به کار گماشته شدن دیپلمات های طالبان در بعضی سفارات افغانستان و زمزمه های هرچند رد شده و ضعیف درباره به رسمیت شناخته شدن طالبان، آیا احتمال اینکه آجندای این نشست متفاوت تر از نشست قبلی باشد و موضع گیری شرکت کننده گان این نشست شدت بیشتر و سمت و سوی مشخص تر بگیر وجود دارد؟
با تمام این اوصاف سوال مطرح می شود که چه انتظاری از این نشست می توان داشت؟ نتایج احتمالی این نشست چه خواهد بود؟ و آیا جریانات ضد طالبان در قالب این گفتگو ها می توانند به اتحاد برسند؟

آقای اسدالله نعیم کارشناس نظامی، در مصاحبه با اسپوتنیک افغانستان گفت که آینده افغانستان در داخل افغانستان تعیین می شود قلمرویی که متاسفانه تحت کنترول طالبان است و طالبان تمام کمبود ها و نواقص جمهوریت می دانند و به مخالفان و نمایندگان آن نظام هرگز اجازه این را نمی دهند که قدرت بگیرند.
آقای ندیم بر این عقیده است که گردهمایی افراد و احزاب در خارج از کشور نمایندگی از اشخاص حقیقی و حقوقی می کند که فقط شهرت رسانه ای و یا نشان و منصب از دولت سابق دارند که برای آنها وزنه و نفوذی در تعیین سرنوشت افغانستان به حساب نمی رود.
وی بر این باور است که شرایط نسبت به دور اول طالبان متفاوت است، آقای ندیم به کمیته روم اشاره کرد که در دوره اول طالبان فعالیت هایی داشت و افرادی مانند کرزی و غنی که در آن کمیته عضویت و فعالیت داشتند بعد در جمهوریت به وظایف دولتی گماشته شدند و گفت که این پروژه ای بود که در نتیجه آن طالبان باید سقوط داده شود.
او علاوه کرد در مقایسه با کمیته روم و آجندای مشخص آن این اجتماعات و نشست ها منسجم نیست و پشتیبانی قدرت های بزرگ را ندارد در حال حاضر برنامه کشور هایی مثل امریکا بر این نیست که طالبان را از قدرت برکنار کنند و بجای آنها از جایگزینی برای آنها پشتیبانی کنند.
وی در ادامه گفت اگر جنگ اوکراین خاتمه پیدا کند و اگر نتیجه آن به نفع اوکراین باشد، احتمال فعالیت بیشتر امریکا در افغانستان وجود خواهد داشت. در آن صورت هم، نشانه ای دیده نمی شودکه امریکا بخواهد با جنگ و جایگزین کردن این جماعت تغییر وارد کند.
وی در ادامه گفت که شخصیت هایی که در این اجلاس ها شرکت میکنند در داخل افغانستان قدرت و پشتیبانه مردمی ندارد، وی به عنوان مثال از احمد مسعود نام برد و گفت که در یک قلمرو کوچک تاثیر گذار است که کنترول آن را هم در دست ندارند.
آقای ندیم در آخر گفت که این اجلاس با کمبود سیاستمداران برجسته و بازیگران استراتژیست مواجه است. بناً به نتیجه‌دهی و اثر گذاری آن امیدی نیست.

آقای ویس ناصری کارشناس مسایل سیاسی در گفتگو با اسپوتنیک افغانستان می گوید که نشست دوم وین به منظور تشکیل یک اپوزیسیون و اجماع سیاسی و شاید نظامی واحد و قوی از جریانات مخالف طالبان است که بتواند در اجتماعات بین المللی از افغانستان نمایندگی کند.
وی بر این عقیده است که چنین نشست هایی ضرورت زمان است، گرچند در چهل و چهار سال گذشته جریانات چپ و راست افغانستان در جنگها و بحران ها اشتراک داشتند و مقصر هستند. همینطور طالبان با اینکه مشروعیت ملی ندارند و متهم به جنایات جنگی و نقض حقوق بشر هستند و باید در آینده افغانستان اشتراک کنند و سهم بگیرند، چرا که افغانستان امروز در دستان طالب است.
اگر این جریانات و گروه ها به یک اتحاد نرسند و یک مانیفست ملی را ایجاد نکنند، به شکل انفرادی این ها نمی توانند هیچ کاری انجام دهند نه در داخل افغانستان و نه در خارج.

آقای احمد سعیدی کارشناس مسایل سیاسی و استاد دانشگاه می گوید که از این نشست انتظار زیادی ندارد، چراکه شخصیت هایی مانند رحمت الله نبیل، شکریه بارکزی، مانند زلمی رسول و غیره اشتراک نکردند.
اگر اشتراک کنندگان بتوانند اتحاد و همسویی را دربین خود ایجاد کنند و به همه مردم افغانستان مراجعه کنند و استفاده از بیرق ملی را بر بیرق های تنظیمی ترجیح دادند، می توان روی این نشست حساب کرد.