موزیمی در حومۀ مسکو است – «راه یاد بود. ۱۴۱۸ قدم به پیروزی» کسی که از این موزیم دیدن کرده است،  عمیقاً تحت چنین تأثیر قرار گرفته است که نمیتواند ابعاد آن جنگ و بهای پیروزی مردمان اتحاد شوروی بر آلمان فاشیستی در ماه می سال ۱۹۴۵ میلادی را درک کند. پی بردن به این امر فقط غیرممکن میباشد. هر کشته و یا زخمی این جنگ سطری در گزارشی و یا در آرشیفی نمیباشد، بلکه درد و رنجی یک تعداد غیرقابل تصور از انسان های میباشند که بر علاوۀ ده ها میلیون نفر، توسط فاشیست ها کشته شده اند، اعدام گردیده اند و عذاب دیده اند. این موضوع قابل درک نمیباشد.

اما، میلیون ها انسان که اکنون در «جنبش جاودانه ها» در حال مارش میباشند؟ بسیاری ها نه یک عکس و نه دو عکس، بلکه عکس های زیادی را حمل میکنند. این عکس ها، عکس های کسانی اند که پیروزی را در جبهات و در عقب جبهات رقم زده اند. در میدان های نبرد، در شفاخانه ها و در کارخانه ها. این فقط پیروزی ها اند. این نسلی از برندگانی است که خود را برای زندگی کشور، کافۀ مردم و آیندۀ روشن قربانی کردند.

اینست قهرمانی و دلاوری. اینست انقلاب بزرگ مردم اتحاد شوروی، که با هم و هر یک بطور جداگانه این پیروزی را آفریده است. اما پس از جنگ، قهرمانی صلح آمیز بود. اتحاد شوروی پس از ۱۲ سال اولین قمر فضایی را پرتاب نمود و بعد از ۴ سال اولین فضانورد را به فضاء فرستاد. این هم نمونه دیگری از اعظمت و مرادنگی مردم اتحاد شوروی.

روز پیروزی – واقعی ترین جشن، منتقدان کینه توز و کسانی که تسلیم شدن به ورماخت را ترجیح میدادند، سعی در اثبات نکردند، حتی بدون یک فیر. زیرا که با وجود وحشت و درد، آنها، گذشتگان بزرگ ما پیروز گردیدند. اما جشن پیروزی است. گذشتگان ما ضمن عزادری برای عزیزان و رفقای شان، از پیروزی خوشحال شدند. و این موضوع برای ما هم مانند آهنگی در چشمان پر از اشک، و اما جشن میباشد. جشن بزرگ، اصلی و مهمترین جشن. جشن مشترک. زیرا کسی در کشور ما نیست که در جنگ نسوخته باشد.

آژانس خبری صدای پامیر